თორნიკე გურულის პირადად გაცნობამდე მასზე უკვე მქონდა შთამბეჭდავი წარმოდგენა შექმნილი. შთამბეჭდაობას ორი კომპონენტი განაპირობებდა, მისი მულტიფუნქციურობა და მოწინავეობა იმ საქმეებში რასაც ხელს კიდებდა. მარტივად რომ ვთქვათ ის იმ მოწყობილობას ჰგავდა რაზე ოცნებაც დავიწყე მას შემდეგ რაც პირველი პერსონალური კომპიუტერი შევიძინე. ეს იყო პრინტერს, სკანერს და ქსეროქს რომ აერთიანებდა ის მოწყობილობა და რაც მთავარია ეს მოწყობილობა, უბრალოდ მექანიკურად კი არ აერთიანებდა…
თამარ კანაშვილს მე ვკითხე ერთხელ, (მას ვიცნობ როგორც კარგი მსმენელი) თამარ ძვირფასო შენ პირველი ხარ დაასახელე მეორე ტრენერი უცებ სიწითლემ წამოუარა და პირველობა მყის იუარა სუპერ ტრენერი? და რომ დაიწყო ჩამოთვლა მათი დღემდე აგრძელებს: ანდრო, თორნიკე, დათო, ნათია… შემთხვევით არ დამიწყია სტატია ლექსით. პოეზია სხვადასხვა ჟღერადობისა და შინაარსის სიტყვებისა ერთ სისტემად გაერთიანებაა, თანაც ისე რომ ამ ერთიანობამ ემოცია და აზრი…
თინის რომ ვუყურებ ძველი ბერძნული მითოლოგია და აფროდიტე მახსენდება, უფრო სწორად აფროდიტე და კრიტიკისა და სატირის ღმერთის მომოსის ამბავი. მომოსი, რომელიც ოლიმპოს ღმერთებს დასცინოდა და მათზე ქილიკობდა თურმე სიბრაზისაგან გასკდა, როდესაც აფროდიტეს ვერ უპოვნა ნაკლი. თინის შესახებ პირველად ბაირონ ქეითის წიგნის პრეზენტაციაზე გავიგე. იმ დროს ერთდროულად თამაშის სეანსი იმართებოდა ჭადრაკში ნონა გაფრინდაშვილთან. ერთ-ერთ მონაწილეს შორის მეც ვიყავი. ისტორიული მომენტი იყო…
თამუნას გაცნობის პირველი შთაბეჭდილება: გიჩნდება განცდა, რომ ზღვაზე მზის ამოსვლის პეიზაჟს უყურებ. Wow, ლამაზია, ესთეტიური და ბუნებრივად გემოვნებიანი. ბუნება საუკეთესო მხატვარიაო რომ იტყვიან, სწორედ ასეთი. მერე და მერე, მასთან ურთიერთობისას ზღვის უკიდეგანობა, უსასრულობა და სიმშვიდე შემოდის. ნელ-ნელა იძირები, მაგრამ ისე არა, რომ დაიხრჩო. მასთან ურთიერთობისას გგონია, რომ საუკეთესო მოცურავე ხარ, ის ხარ ვინც ცხოვრების ტალღებში წარმატებით გაუმკლავდება. სწორედ ეს არის…
